Vakantie voor twee

Liefdespartners. Blijft hard werken. Wil je het bedrijf, wat het ouderschap naar mijn mening is, kunnen blijven runnen, moet je ook in elkaar investeren❤️. Een kwetsbaar en open blog over hoe ik me voel, onze relatie en ons financiële plaatje.

Ik moet ook heel eerlijk zeggen dat ik die spanning ook wel had🫢. Toen wij weg gingen wou hij dat ik hem gedag kwam zeggen. Maar ik moest hem ook echt wakker maken. We moesten rond 4u ‘s nachts wegrijden, maar ik deed het toch. Mocht er wat gebeuren, zou hij het mij nooit vergeven dat ik het niet gedaan heb. Natuurlijk hebben we de andere 2 ook gedag gezegd, maar die hebben we gewoon laten slapen. Maar wat ik al zei, Jax werd verdrietig. En ik dus ook. Ik ging niet echt lekker weg. En ik vond het al niet fijn om weg te gaan wanneer de kindjes nog sliepen. Ik heb Jax gezegd dat hij maar lekker bij oma in bed moest kruipen. Gelukkig konden we nog even videobellen voordat we opstegen en zag ik 3 blije koppies! Ging ik toch wat rustiger de lucht in. Toch had Jax er de eerste dag wat moeite mee. Hij zou naar de Gilde (scouting) gaan op vrijdag avond, maar voelde zich niet lekker. Toch een soort heimwee naar mama en papa. Ik denk vooral mama, want een groter moederskindje is er niet🤭🥰. Even als voorbeeld.. Wij moesten mee rijden met de voetbal op zaterdag, een dag na de toediening van de 2e dosis. We vroegen hem wie er mee moest rijden. Oma of mama. (Papa moest plotseling werken, die zou oorspronkelijk gaan). Jax moest even nadenken maar koos uiteindelijk voor oma, zodat mama niet vroeg weg hoefde en nog wat rust kon pakken🥹. Dan smelt je toch! Dat hij daarover nadenkt❤️. Zo hebben we het ook maar gedaan. Ik had het misschien wel gekund, omdat ik deze dagen de dexa heb. Maar toch fijn dat ik kan doseren en daardoor niet over de grens ga. Want die is er bijna niet met de dexa🤭.

Maar jongens, wat had ik deze vakantie nodig😳. En dat vind ik ook wel moeilijk om hardop te zeggen. Maar ik denk dat iedere ouder het wel iets kan beamen dat je soms even wil ontsnappen aan het gezinsleven. Alle ballen hooghouden is veel. Een ouder zijn en alles wat daarbij komt kijken. De kinderen van en naar school, speel dates, sport, zwemles komt er straks weer bij, Jax zit sinds kort bij de Gilde en in groep 3 gaan (denk ik) de kinderfeestjes beginnen. Dan heb ik het alleen nog maar over het taxi spelen. Soms nog even een uitje.. Ik maak meer kilometers dan een hardloper in een marathon, maar zonder de medaille aan het eind😜. Ik weet dat we er zelf voor kiezen om buitenaf te wonen, maar als ze nog te klein zijn om zelf te gaan ben je altijd met ze in weer. Dan moeten ze zo af en toe nog gewassen worden😜. De broodtrommels moeten gevuld worden, ze moeten vermaakt worden, soms uit elkaar gehaald worden. Je wilt ze normen en waarden leren, een leuk slaap ritueel.. Eerlijk is eerlijk, ouders zijn is veel en niemand zei dat het makkelijk was. Dan hebben we nog een huishouden en zijn we naast ouder ook nog de vrouw van, proberen we een sociaal leven te onderhouden en ergens ben ik nog mezelf.. en dan doe ik er nog eentje bij; ik ben ook nog de patiënt. Ik heb dan misschien geen baan meer, maar ik kan uit ervaring spreken dat je beter een 40 urige werkweek kan hebben dan dit. Het bied ook een beter toekomstperspectief😜 Sorry, soms een beetje zwarte humor🫣🤭. Maar een werkweek stopt. Patiënt zijn stopt niet en in mijn geval stopt het nooit meer. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed. Soms is het even op de achtergrond, maar het is niet dat op vrijdagmiddag om 17u de vrimibo uit de koelkast komt en zegt; “patiënt, nu heb je weekend.” Ik krijg dan wel speciale cocktails op vrijdag, maar die zitten in een zakje aan een infuuspaal. Ga toch liever voor een koude uit koelkast. Misschien moet ik daar eens mee beginnen, helemaal als ik de dexamethason heb gehad. Dan staan er vaak wat energieke dagen voor deur en is meer energie om te borrelen😜. Nee, alle gekheid op een stokje, patiënt ben je 24/7. Soms alleen wat meer dan de andere keer.

goede dagen te hebben? Met het risico mijn lichaam fysiek sneller te verzwakken en dat ik dan sneller op een punt kom waarop ik de chemo niet meer verdragen kan? Of kies is voor minder dexa, dus wat heftiger bijwerkingen, maar minder schade aan mijn lichaam en houd ik misschien langer vol? Kan iemand me helpen please? Hoevaak zei ik al dat kanker mindfuck is?

Maar goed, ik dwaal een beetje af misschien. Ik wou eigenlijk vertellen dat het soms best pittig is. En het ergste is dan de energie. Die wordt het hardste gegrepen door chemo. Dat hakt er zo in. Dat zit nu op een punt dat ik er bijvoorbeeld tegenop zie als de kinderen in bad of onder de douche moeten. En dan vind ik het moeilijk om een ander dan te vragen dat voor me te doen. Omdat als ik eraan denk dat ik het moet doen, mij het zweet aan alle kanten al uitbreekt. Omdat het een opgave voor mij is. Maar ik vergeet dat ik het vraag aan iemand die geen behandelingen krijgt. Dus voor diegene is het meestal een kleine of mindere moeite. Plus dat ik hulp vragen sowieso lastig vind. Ik wil me niet laten kennen, ik wil volhouden. Het is niet dat ik me schaam of de schijn wil hooghouden, helemaal niet. Want dan had ik nu hier ook geen open kaart gespeeld. Ik durf me best wel kwetsbaar op te stellen. Maar ik wil de kanker de baas blijven. Dat mag niks van me afnemen. En helemaal niet met betrekking op de kinderen. Ik/wij heb voor deze kinderen gekozen, dus moet en wil ik het ook zelf doen. Ik kan dat niet bij anderen neerleggen. Zo denkt mijn hoofd. Maar ik weet ook dat ik niet voor deze situatie heb gekozen. Ik koos niet voor uitgezaaide borstkanker. Maar krijg het er wel bij. Dus ik weet ook dat ik hulp mag vragen. Maar blijft lastig, want het voelt alsof ik dan de situatie accepteer. En dat doe ik absoluut niet. Iemand zei mij een tijdje terug dat ik de kanker eigenlijk niet zo als de vijand moet zien, maar meer als een vriend. Met wie ik dit samen doe en moet doen. Dan houd ik langer vol. Dat is misschien wel zo, maar toch blijft hij de oorzaak van deze shit show. Weet niet of ik vrienden kan worden met mijn kanker. Nu is het sowieso moeilijk om vrienden te worden met iets dat er niet is!💪🏼😏 Want op de scans is het niet te zien!🤩 Maar het gekke is dat ik niet boos ben op mijn kanker. Wel ben ik soms boos op de situatie. Vooral als ik me minder voel. Is het lichamelijk k*t, dan is dat vaak mentaal ook. Dan ben ik boos op deze hele kankerzooi en ben ik verdrietig dat dit mijn leven is. Dat het ook zo anders had kunnen zijn. Dan denk ik erover om te stoppen met de kloten chemo. Maar ja, dat durf ik dan ook weer niet. Volgens mij zei ik al eens eerder dat het helemaal stoppen met chemo eigenlijk gewoon Russische roulette met mijn leven is? Ik moet nog ongeveer een half jaar en dan heb ik de studie uitgespeeld. Hopelijk lukt dat, hou ik de kanker nog zolang stabiel en kan ik dan een wat langere pauze inlassen. Al blijft dat ook gokken. Ik zou wel een maand of 2 even geen chemo willen. Ook spannend wat de kanker dan doet, daarom durft mijn arts dat ook niet zo goed aan. Ik zou dan bij groei de chemo weer kunnen oppakken, maar niemand weet of het dan nog weer werkt. Dat is altijd lastig zeggen met chemo, maar met deze helemaal omdat hij nog zo nieuw is. Maar het lijkt mij heerlijk. Even weer opknappen. Die troep uit me lijf. Even geen dexa dus kan dan beter aan mijn conditie werken. Even mijn lichaam weer opladen om daarna weer vol gas ertegenaan te gaan!💪🏼

En daarom was deze vakantie ook zo nodig. Niet omdat ik even weg wil uit de sleur, maar omdat het ook even moest. Ik moet soms even weg om niks te moeten en hoeven. Om echt even op te laden. Ik weet dat ik thuis al veel ontzien wordt. Mijn moeder is er en die helpt heel veel. Zonder haar hadden we het allemaal niet op deze manier kunnen doen, daar ben ik heel eerlijk in. En dankbaar voor! Ook hebben wij hulp in de huishouding. Dat scheelt mij ook enorm. Houd ik weer energie over voor andere dingen. Energie die ik vooral in de kindjes kan steken. Want ze geven mij energie en het is letterlijk waarvoor ik leef. Maar ze kosten mij ook de meeste energie. En dat zeg ik met tranen in mijn ogen, want ik wil niet dat ze denken of het gevoel krijgen dat ze mij teveel zijn. Dat ik ze liever niet had gehad. Want zo is het niet. Zelfs de wens voor een vierde kindje is eigenlijk nog zo groot.. Het zal nooit gebeuren bij ons, omdat de situatie dat niet toe laat. Maar met een gezond lichaam, had ik het zeker niet uitgesloten. Dan had ik ook de energie en kracht gehad om volledig voor ze te zorgen. Met hoe ik me nu voel en de energie en kracht die ik nu heb, moet ik er niet aan denken dat ik er nog eentje groot moet brengen. Dat is nog zo’n mentaal stukje wat ik steeds moeilijker vind. Zwangere vrouwen en baby’s lijk ik steeds wat emotioneler naar te kijken. Ik gun het iedereen, begrijp me niet verkeerd! Maar ik voel dat ik nog liefde te geven heb!

Al moet ik zeggen, dat het ook al geholpen heeft dit op papier te zetten. Deze blog schreef ik grotendeels al in Turkije. Ik zat er toen ff lekker in. Ik wou hem thuis nog wat aanpassen en bijschrijven, maar toen ging de laptop stuk. Zul je altijd zien😒 Gelukkig doet deze het weer en kon ik de blog lekker afmaken.

Maar deze vakantie deed ons allebei ontzettend goed! Als het lichamelijk allemaal weer even zwaar wordt, dan popt soms de gedachte op dat ik wel weer even een paar dagen naar het ziekenhuis wil. Want dan pas krijg ik echt rust om op knappen en op te laden. De laatste keer resulteerde die gedachte in een longontsteking🫢. Dat was toen met de ambulance naar Groningen voor een kleine week opname. Dan hoef ik ook even niet te “zorgen” en wordt er 24/7 voor mij gezorgd. Dan hoef ik ook echt even helemaal niks en lig in een rustige omgeving. Eigenlijk toch te bizar dat je hunkert naar een ziekenhuis opname, omdat je letterlijk OP bent. Ik had deze gedachte nu niet, omdat ik wist dat dit tripje eraan zou komen. En ik kan je vertellen, ik ga dan toch liever met Remco naar Turkije dan alleen in Groningen natuurlijk🤭. En het hoeft niet altijd buitenland te zijn. Het kan ook prima in de buurt. Maar dat we dit erin moeten houden is wel een goeie! Want ook voor Remco is het zwaar en veel. Hij verdiend ook even een pauze. En in al het bovenstaande lijkt het net of ik alleen voor de kinderen moet zorgen, samen met mijn moeder. Maar zo is het niet. Hij is er ook zeker voor kinderen en ook voor de zorg voor de kinderen. Maar hij werkt daarnaast ook 40 uur. De afgelopen weken bijna dag en nacht i.v.m. met de mais. Kiest hij ook zelf voor, want hij vind die periode geweldig. Dat is ook zijn hobby en wordt hij ongelofelijk blij van. Dus vind ik ook belangrijk dat dat doorgaat! Dat gun ik hem. En mijn omgeving gelukkig ook, want uit alle hoeken zijn mensen mee geweest naar Groningen om te kuren, zodat hij lekker zijn ding kon doen! Nogmaals dank daarvoor🙏🏼. Maar als Remco geen drukke periode op zijn werk heeft dan is hij er zeker! Voor mij en de kids. Hij helpt meer in huis als “vroeger” om mij meer te ontzien, maar ook buitenshuis is een beetje zijn taak. Dat kan ik er nu eigenlijk helemaal niet bij doen🤭 en met buitenaf wonen is altijd werk. Plus dat het lastig is met mij te moeten leven soms. Dat was natuurlijk altijd al zo, ik zal hem zelf wel inkoppen😜. Maar door alle medicatie ben ik ook zeker veranderd. Dus dat is voor hem ook moeilijk en voor ons als stel soms ook lastig. Dus nog een goeie reden om even lekker samen te zijn. Goeie gesprekken te hebben en even geen papa en mama, maar Remco en Melanie❤️. Het heeft ons zeker goed gedaan, want ik zal eerlijk zeggen, ik vind het moeilijk om naast alles soms ook nog onze relatie goed te houden. Dat is met een jong gezin al lastig, laat staan als je partner ziek is en je weet dat je elkaar gaat verliezen. Ik denk niet dat je onbewust al afscheid neemt, maar ik denk wel dat je een beetje zoekende bent naar jezelf. En dan praat ik vooral voor Remco. Hij moet ooit verder zonder mij. Maar na zoveel jaar samen, ben je zo in elkaar verweven. Wie ben je zonder elkaar? En ik denk niet dat hij dat al aan het uitzoeken is, maar ik denk wel dat hij er soms over nadenkt hoe het moet zonder een wederhelft en levenspartner? En dat die gedachte alleen al soms eenzaam kan laten voelen. En laat hij nou geen prater zijn.. Dus het is en blijft soms zoeken naar elkaar en de juiste weg met elkaar. En het was ontzettend fijn om daar in deze dagen soms over te hebben samen.

Ik vind het fijn dat ik weer even heb kunnen schrijven met hoe het nu gaat en waarom we deze daagjes gepland hadden. Want voor een buitenstaander lijkt het soms alsof we het er maar van nemen. En ik weet dat ik geen uitleg verschuldigd ben aan mensen, maar toch vind ik het fijn om het te zeggen. En dat we het er zo van nemen, om het maar even zo te noemen, is ook omdat wij het nu moeten doen. Niemand is morgen beloofd, maar een toekomst heb ik niet. Alles wat ik kan pakken, moet ik nu pakken. Mijn later is nu! En ik hoop dat ik over 2 jaar dat nog steeds kan zeggen🙏🏼. Dat zou betekenen dat ik weer 2 jaar heb gekregen. En kan ik zeggen dat wij de financiële middelen hebben om maar te blijven te doen? Nee zeker niet! En het is bij ons ook schuiven met inkomsten en uitgaven en de spaarrekening. (En met die spaarrekening moeten we zuinig zijn, want ik heb geen uitvaartverzekering. Misschien dom en naïef? Maar nooit bij stil gestaan, tot het te laat was. Dus tipje van mij!) Mijn inkomen zijn dus volledig weggevallen als zelfstandige en Remco verdiend te kost. We hebben het geluk dat we huur kunnen vragen aan mijn moeder, waardoor een deel van mijn inkomsten zijn opgevangen. Ik durf eerlijk te zeggen, dat als we die inkomsten niet hadden, wij ons huis hadden moeten verkopen. Gelukkig hebben wij toen vrij snel 27A op mijn salon kunnen krijgen en kon moeders die woning snel betrekken. Of ze huur betaald aan ons of aan bijvoorbeeld de woningstichting, is voor haar geen verschil. Maar voor ons is het een wereld van verschil. Ook omdat ze ons nu en later Remco alleen kan bijstaan! Op alle vlakken hadden we het zonder haar niet gered🙏🏼❤️. Ik hoop dat ze het eeuwige leven heeft😜. Door onze situatie komen wij soms voor dingen in aanmerking, waardoor ons kosten bespaard worden. Geld wat wij dus kunnen gebruiken voor dingen zoals dit en andere mooie herinneringen. Ook hadden we door mijn ziek zijn een meevaller bij de belastingdienst. Van dat soort dingen kunnen wij dan lekker met de kindjes op vakantie. Ik krijg km vergoeding vanuit de studie. Samen met het vakantiegeld geeft dat de mogelijk om bijvoorbeeld mijn haarwerk te kopen. Zo kunnen we alle gaatjes kunnen vullen en voelen we ons rijk dat we de dingen kunnen doen die we willen doen. Ik heb ontzettend veel lieve reacties gehad dat deze vakantie ons zo gegund is, super lief en dankjewel daarvoor!🙏🏼❤️ Dus ik weet dat ik dit niet hoef te benoemen en doe het ook niet om zielig over te komen, maar ik ben liever open en eerlijk dan dat anderen het zelf gaan invullen. En ja, het is kwetsbaar om een stukje van je financiële toestand op straat te gooien, maar ik heb geen geheimen. En misschien kan ik zo anderen helpen die ook in deze situatie zitten en het financieel veel moeilijker hebben? Dan doe ik dat graag, want er zijn heel veel potjes voor dit soort situaties!🙏🏼 Ik ben dankbaar voor alles om ons heen wat mijn en ons leven op deze manier mogelijk maakt zoals we het nu leven. Voor alles wat op ons pad komt! Voor alle herinneren wat we kunnen maken, vooral ook met de kinderen! Want we hebben zorgen genoeg, zorgen om geld kun je er echt niet bij hebben! En als we dan soms dit soort dingen kunnen doen en kunnen blijven doen, maakt mij een heel gelukkig mens! Het is soms even passen en meten, maar gelukkig komt het vaak goed! 🙏🏼 Geld maakt niet gelukkig en gezondheid is niet te koop. Maar geen geld maakt wel ongelukkig en als je dan al geen goede gezondheid hebt kan geld je toch veel beteken en rust geven in je hoofd. Stom hoe dat dan werkt hè?!