Rollercoaster next level

Net wanneer ik dacht dat mijn leven weer "saai" zou zijn, komt er van alles om te hoek kijken. Eerst de zwangerschap en nu ook nog dit..

Nog even geduld en dan horen we het. Ik kan namelijk echt niet wachten tot de bevalling om dan pas te horen wat het geslacht is. Ik ben daar veel te nieuwsgierig voor. Ik vind het altijd heel knap als je zo lang kunt wachten. Ik ben wel wat meer moe, sinds begin januari ongeveer.. maar verder voel ik me nog steeds ontzettend goed tijdens deze zwangerschap en vergeet het soms nog wel een beetje. Al begint mijn buik wel te groeien, dus het besef komt steeds meer. Toch blijft het gek. Ik was er met de andere twee zwangerschappen veel drukker mee. Kinderkamer, babynamen, babykleertjes. Nu heb ik dat veel minder. Het komt zoals het komt, is eigenlijk al vanaf het begin de gedachte die ik heb. Al heb ik wel heel erg moeten wennen aan deze zwangerschap. Ik vind het heel moeilijk om dat te zeggen, omdat er veel vrouwen zijn die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen. Maar ik was er zo nog niet mee bezig. Ik was er heel erg aan toe om mijn borstkanker traject af te sluiten en leefde ook heel erg naar de operatie toe. Ik had mijn laatste zwangerschap ook heel anders voorgesteld en voorgenomen. Ik wou Remco gaan verrassen als ik een positieve test had, omdat ik dat bij de andere kinderen niet had gedaan. Nu heb ik helemaal geen mooie borsten, en vind dat heel jammer in de zwangerschap. Op de foto's zie je dat altijd terug. En ik draag niet snel kleding wat aansluit aan mijn lichaam, maar in de zwangerschap vind ik dat juist wel leuk. Ik doe er nu wel een jasje of iets overheen, want vind het verschrikkelijk zoals mijn borsten nu boven mijn buik zitten. Ik denk dat mijn buik daardoor ook groter lijkt, omdat mijn borsten nog niet de volume op de juiste plek hebben en daardoor dus "platter" lijken. En ik weet dat ik niet mag klagen, en dat wil ik ook niet. Maar ik had er toch andere gedachtes bij. Ik keek er ook heel erg naar uit, dat het weer zo ver zou zijn, nu is het ineens al zo ver. Moet zeggen dat toen de 29e december, de datum van de operatie geweest was, ik wel meer kan wennen aan het idee en ik er meer van kan genieten. Ik hoop dat ik niemand een steek in de rug geef met wat ik allemaal vertel, maar ik probeer zo open, puur en eerlijk mogelijk te zijn in mijn blog. Ook nu er van alles aan de hand is. 

En dan kun je denken dat je lichaam die kanker heeft ontwikkeld en daarom het vertrouwen kwijt bent, maar ik voel dat niet zo. Misschien komt dat ook wel door de zwangerschap? Dat ik mijn lichaam weer waardeer? Dat het weer iets doet waar ze goed in is? Geen idee, maar ik ben wel trots op mijn lichaam. En die vermoeidheid moet is soms maar even aan toe geven. Jax zit nu op school, sinds 1.5 week. Daar heb ik ook ontzettend aan moeten wennen. Niet dat hij op school zit, maar het nieuwe ritme. Dat eigenlijk ook niet zo spannend is. 08.30 naar school en 14.00 weer vrij. Maar ik moet mijn dingen meer plannen en organiseren op de dagen dat ik hem van school haal. Ik kon daar
's nachts onbewust van wakker liggen. Ik kwam dan weer moeilijk in slaap. Wat dat is geweest, weet ik niet. Want zoveel valt er niet over te piekeren. Zullen de hormonen wel met me doen denk ik🙈. Soms doe ik gewoon met Ivy een schoonheidsslaapje op de bank, als Jax nog op school zit😂

Maar nu.. we hebben weer hele andere dingen aan ons hoofd. Altijd wanneer ik denk dat ik alles op rit heb, gebeurd er weer wat. Eerst na de geboorte van Ivy. Toen merkte ik dat de band met Ivy sneller ontwikkelde als met Jax. Nu moet ik er bij vertellen dat na de bevalling van Jax ik aan het randje van de postnatale depressie heb gezeten. Dus ik weet nog dat ik bij Ivy aan haar bedje stond en voelde dat onze band al hechter was dan toen Jax zo oud was. Ik voelde mij ook oprecht gelukkig. Dat was dus van korte duur, want toen Ivy 6 maanden was kreeg ik mijn diagnose. Nu alles zo'n beetje achter de rug is en de laatste operatie in zicht kwam, was ik zwanger. Dat was even schakelen kan ik je vertellen, want ik weet nog dat toen we nog geen duidelijkheid hadden ik tegen remco zei; "Ik heb echt het gevoel dat we er een grote k*tzooi van hebben". Dat gevoel had hij ook, dus dat hielp niet echt, haha. Maar toen kwam er helderheid en wisten we waar we naar toe konden werken. Nu hadden we dus besloten om de operatie door te schuiven naar december van dit jaar. In juli bevallen, half jaartje ontzwangeren en dan de operatie weer oppakken. Die gedachte was ondertussen ook geland, dus schakelen en weer door. Kom ik er op de dag van de 13 weken echo achter, dat ik een expander lek heb.. Je kunt het toch ook niet bedenken. Elke keer wanneer we voor mijn gevoel een verandering weer op de rit hebben in ons hoofd, gebeurd er weer wat. 

Lekke tissue expander dus. Ik stond onder de douche en vond dat mijn linker borst (gezonde borst) er wel heel raar uit zag. Het leek wel of er een ei aan zat. Toen ik eraan ging voelen, voelde die wel heel erg soepel aan. Ik dacht meteen dat deze lek was. Ik ben namelijk met 75 cc over gevuld. Mijn expander zou dus helemaal hard en strak moeten staan. Direct naar het Alexander Monro ziekenhuis gebeld en moest donderdag langskomen om te kijken of ik gelijk had. En ja hoor, hij was lek. Omdat ik als spoedje tussendoor gepland ben, kon ik niet terecht bij mij eigen plastisch chirurg. Hij was ook nog met vakantie geloof ik. Dus deze plastisch heeft mij met 100 cc weer bijgevuld en een afspraak ingepland bij mijn chirurg. Conclusie; geen oplossing en weer naar huis. Tot op heden weet ik dus nog steeds niet wat de oplossing zal worden. Ze zei mij wel dat normaal gesproken een lekke expander gewisseld moet worden. Of in een nieuwe expander of vervangen in de siliconen als dat al mogelijk is. Maar in mijn situatie is dat dus wat gecompliceerde. Het kan zijn dat ik elke week naar Bilthoven moet om deze expander te vullen. Tot na de bevalling en dan als de kleine er is, geopereerd worden. Dan zit ontzwangeren er dus niet echt meer in. Ondertussen ben ik overal een beetje research aan het doen over operaties tijdens een zwangerschap. Ik wil graag alle info erover hebben wat mogelijk is. Ik heb uiteraard mijn verloskundige gevraagd, na veel telefoontjes heb ik een gynaecoloog gesproken en als goed is, spreek ik nog een anesthesist en dan maar eens overleggen met mijn plastisch wat de beste oplossing is🤞🏽.